Misschien geldt Mama niet als de meest bekende aller Sissoko’s, maar je kan er moeilijk oheen dat de Malinese gitarist een flinke rol heeft gespeeld in de verspreiding van de hedendaagse Malines muziek. We schreven 1972 toen hij ingelijfd werd door de Super Biton de Ségou, destijds één van de meest befaamde dansorkesten van het land en dat bleef hij tot de band er eind van de jaren ’80 mee ophield.. Mama werkte vanaf toen aan een solocarrière, maar toen hij na een dozijn jaren van geploeter in de marge moest erkennen dat het vroeger toch beter liep, wekte hij de Super Biton tot nieuw leven, waarbij hij in één moeite de rol van leadzanger Amadou Ba overnam vanaf 2001.

De live-plaat waar we nu kennis mee maken, dateert van een drietal jaar voor de heroprichting en ze werd opgenomen bij een Parijs’ concert in 1998, dus ruim drie jaar voor de Super Biton formeel heropgericht werd. Mede-Biton lid Toussaint Siané neemt een flink deel van de zang voor zijn rekening en collega Dramane Diarra, die in onze contreien enige bekendheid geniet als lid van Van Jasper van ’t Hof’s Pili Pili-project was er voor de percussie. Ook een beetje bekend is “Tom” Toumani Diakité, die met de groep Tama ooit een paar platen maakte voor Real World Records.

Op de setlist van die avond stonden meerdere songs, die later op “Soleil de Minuit” zouden terecht komen, zoals de titeltrack, die hier een fijne salsabewerking meekrijgt, “Safiatou” en “Bo Mama”, naast een bewerking van Super Biyon’s megahit “Iri”, die je nog altijd kunt terugvinden op de meesterlijke plaat “Afro Jazz du Mali” en die hier heerlijk uitgebouwd wordt rond drie wervelende gitaren en knappe samenzang tussen Sissoko en Siané.

Dit alles om een beetje te situeren in welke sferen we ons met deze plaat bevinden: vaak razendsnelle gitaarlicks, die al eens met psychedelica durven te flirten en die vooral laten horen hoezeer de muzikanten van toen, met hun tonnen ervaring, hun instrumenten beheersen. Sinds de tijd van deze opnames is ruim een kwarteeuw verstreken, en we hebben in de tussentijd een flinke massa Malinees gitaargeweld leren kennen, maar toch blijft dit overeind. Ik las ergens dat Mama Sissoko zich tot de gitaar bekeerde, nadat hij Boubacar “Kar Kar” Traoré hoorde spelen. Die zal vast trots geweest zijn, toen hij deze plaat te horen kreeg. Helemaal te begrijpen, want het is een heel leuke schijf geworden!

(Dani Heyvaert)